Poniżej przedstawiamy wiersze Pani Teodozji Świderskiej, która otrzymała wyróżnienie w XL Ogólnopolskim Konkursie Poetyckim „O Laur Jabłoni ‘2020”

Teodozja Świderska – godło „HIACYNT”

 

 

Wyzwanie podjęte

 

Wśród ptaków poruszenie wiosenne świegoty

ryby ożywione przy zastygłych gondolach

coraz śmielej sarenki podchodzą do domostw

i żółwie szylkretowe – pomóc nie wyginą –

ludzie w kwarantannie.

Kiedy jutro niepewne plany na dziś tylko

lub powroty do wiosen z zielonego wczoraj

na wyzwanie Facebooka – przegląd starych fotek

ślady marzeń w sepii – jak gra na zatrzymanie –

czy to znak jakiś?

Lekcja kwarantanny

 

Zatrzymani w swoich klatkach

– niepewni jutra –

podglądamy świat

przyroda pęcznieje za szczęścia

nieźle sobie radzi bez nas

mniej spalin – więcej słońca

– aż razi wolność skrzydlata

gdy w letargu lotniska bez echa stóp

pasaże i pustka placów zabaw.

Ludzie na dystans – siebie też niepewni

brak uśmiechu na twarzach maski

tylko balkon na oścież okna w Sieci

– otwieramy się przez smartfon.

A natura śmielej wraca do życia

jej nie dotyka nasza izolacja

jakby ten świat wcale nas nie chciał.

Nowe rozdanie –

z morem w ukrytych kartach

pomsta półżywych z targu w Wuhan

a może – lekcja?

Zawsze gdzieś w jakichś klatkach

Stworzenia – niepewne jutra.

Wytraceni z biegu

 

Nagle z biegu wytrąceni

jak przed klifem w mroku

chcemy jeszcze z/łapać oddech

chwiejne życie.

Żaden krok już nie jest niepewny

nie wiadomo z której strony

s/trąci mór –

chociaż wiosna w pełni.

Z galopady prosto w letarg

o/bieg świata – odwrócony.

Kiedy przyszło siedzieć w domu

mocniej wzrusza świeża zieleń

nieprzerwane loty ptaków

i nadzieja w pąkach.

I choć dłużej świeci słońce

z ulic znikły nasze cienie

– jakby światu rosły ściany.

Koncert Hausera

 

Nad chorwackim Koloseum krążą ptaki

rozwieszają w przestworach wzniosłe nuty

jednak kamienie w murach amfiteatru

sprzed naszej ery dziś nie zaznały ciepła

oddechów emocji i barw tysięcy widzów

– choć trwa przejmujący koncert.

A ptakom się zdaje że jeden z nich został

sam pośrodku areny – w lot pojąć nie mogą

komu się kłania uroczyście i gra

mistrzowsko – na skrzydle wiolonczeli.

W innym ujęciu one – cieniem aplauzu

dla muzyka i ciszą z efektem motyla.

Już po tygodniu koncert wiolonczelisty

z Puli miał w Sieci ponad milion wyświetleń.

„Alone, Tugether” w czasie pandemii – hołdem

dla bohaterów pierwszej linii – walczących

z wrogiem – nieuchwytnym z żadnej perspektywy

choć kładzie się cieniem na całym świecie.

Pozwól jeszcze

 

„Niebo złote ci otworzę. . .”

tylko pozwól zdjąć już z twarzy

maski grozy strach i łzy

niech zarażą nas uśmiechy

radość ducha sprawi sylf

tylko czas pomoru przemień

w cud wiosenny – nowy świt

napełń płuca tchnieniem nieba

przychyl go nam – pozwól żyć

„Niebo złote ci otworzę. . .”

a ty przeproś matkę – Ziemię

zezwól drzewom rzucać cień

okrucieństwo wobec stworzeń

i zło świata – w dobro zmień

–

może jeszcze

otworzymy się na siebie. . .